Estamos ás portas dunha nova convocatoria electoral: Eleccións ao Parlamento de Galicia. O mapa político dos aspirantes non vai diferir moito doutras convocatorias. Tampouco a liturxia electoral parece que vaia ofrecernos grandes novidades. Unha vez máis visitarán o noso país os grandes líderes dos partidos estatais e, tamén, unha vez máis os candidatos galegos irán na procura daqueles votos que poidan emitir os emigrantes galegos ao longo de todo o mundo. Deste xeito, viaxarán a lugares tradicionalmente de acollida de galegos e de galegas como poden ser Buenos Aires, A Habana, Brasil, Uruguai etc. Todo isto xa nos é moi familiar. Talvez, a única novidade de tanta viaxe e de tanto discurso sexa a esixencia de que para votar nestas eleccións desde a emigración será requisito indispensable a presentación da copia do pasaporte ou do cané de identidade. Intentarase evitar así ese auténtico escándalo que supoñía votar en nome dos mortos. Ao parecer, esta medida, así e todo, non logrará evitar que algúns mortos sigan votando...
Aquí o fundamental sería deixarse de tanta viaxe, de tanto discurso e de tanto papelame e fixar dunha vez un censo fiable dos galegos e das galegas emigrantes, que debería ser actualizado permanentemente. Estamos na era da informática e non semella que a elaboración dese censo tivese que supoñer dificultades insalvables. Pero unha vez máis os nosos políticos non parecen estar polo labor e continúan empeñados na busca e captura artesanal do voto, partindo da súa presenza física e de agasallos electorais en forma lupandas en calquera centro galego dos moitos que hai espallados por todo o mundo. Lembro que hai tempo asociabamos estas prácticas á figura de D. Manuel Fraga Iribarne, cando criticabamos que esta política de escaparate, no fondo, era unha compra camuflada de votos. Pero, seica, unha vez máis o home volve tropezar na mesma pedra e os nosos candidatos van repetir as mesmas prácticas viciadas. Talvez cambie o menú da lupanda —e digo isto porque hai uns anos tiven a ocasión de asistir en Buenos Aires a unha destas concentracións gastronómicas presidida por D. Manuel. Certamente, o adxetivo «gastronómica» pareceume excesivo porque o menú se limitaba a un prato único que consistía nunha paella que podía ser calquera cousa menos o que aquí entendemos por unha paella. Tratábase de encher o bandullo e, sobre todo, de ter a ocasión de poder estreitar a man de D. Manuel, aínda co gusto a refrito da intragable paella. É de agardar que os candidatos actuais refinarán o seu padal e daranlles aos seus posibles votantes en Arxentina, en Brasil ou en Cuba un menú máis acorde cos novos tempos de progreso que, polo menos en teoría, vive a nosa Galicia.
É posible que este menú electoral do século XXI sexa mellor que o doutras convocatorias electorais. O que xa non está tan claro é que esta mellora da política de escaparate chegue a afectar os emigrantes galegos, que terán que seguir votando por correo e tamén terán que agardar outros catro anos máis para recibir a visita pastoral dos nosos candidatos. Galicia progresa, pero o trato á emigración galega segue ancorado nun pasado rancio, sen ideas e, nunha palabra, insolidario.
Aquí o fundamental sería deixarse de tanta viaxe, de tanto discurso e de tanto papelame e fixar dunha vez un censo fiable dos galegos e das galegas emigrantes, que debería ser actualizado permanentemente. Estamos na era da informática e non semella que a elaboración dese censo tivese que supoñer dificultades insalvables. Pero unha vez máis os nosos políticos non parecen estar polo labor e continúan empeñados na busca e captura artesanal do voto, partindo da súa presenza física e de agasallos electorais en forma lupandas en calquera centro galego dos moitos que hai espallados por todo o mundo. Lembro que hai tempo asociabamos estas prácticas á figura de D. Manuel Fraga Iribarne, cando criticabamos que esta política de escaparate, no fondo, era unha compra camuflada de votos. Pero, seica, unha vez máis o home volve tropezar na mesma pedra e os nosos candidatos van repetir as mesmas prácticas viciadas. Talvez cambie o menú da lupanda —e digo isto porque hai uns anos tiven a ocasión de asistir en Buenos Aires a unha destas concentracións gastronómicas presidida por D. Manuel. Certamente, o adxetivo «gastronómica» pareceume excesivo porque o menú se limitaba a un prato único que consistía nunha paella que podía ser calquera cousa menos o que aquí entendemos por unha paella. Tratábase de encher o bandullo e, sobre todo, de ter a ocasión de poder estreitar a man de D. Manuel, aínda co gusto a refrito da intragable paella. É de agardar que os candidatos actuais refinarán o seu padal e daranlles aos seus posibles votantes en Arxentina, en Brasil ou en Cuba un menú máis acorde cos novos tempos de progreso que, polo menos en teoría, vive a nosa Galicia.
É posible que este menú electoral do século XXI sexa mellor que o doutras convocatorias electorais. O que xa non está tan claro é que esta mellora da política de escaparate chegue a afectar os emigrantes galegos, que terán que seguir votando por correo e tamén terán que agardar outros catro anos máis para recibir a visita pastoral dos nosos candidatos. Galicia progresa, pero o trato á emigración galega segue ancorado nun pasado rancio, sen ideas e, nunha palabra, insolidario.
